Gegeven paard

Ik lig vijf te beschrijven boeken achter; dus misschien wordt deze en de volgende weblogs wat korter dan gebruikelijk. P.S. Ik hou van je kreeg ik cadeau, en gegeven paarden moet je niet in de bek kijken, maar deze roman van de Ierse schrijfster Cecelia Ahern voldeed precies aan wat ik onder chicklit versta: quasi-diepzinnig quasi-romantisch jongevrouwengedoe en matig geschreven. Het uitgangspunt van het verhaal is goed bedacht: de echtgenoot van de hoofdpersoon is rond zijn dertigste aan kanker overleden, en liet aan zijn jonge vrouw twaalf brieven met een opdracht na, voor iedere maand in het eerste jaar na zijn dood één, bedoeld om haar rouwverwerking in goede banen te leiden. Maar dit uitgangspunt wordt zo matig uitgewerkt, en het gedrag van de hoofdpersoon in dat eerste jaar als weduwe is zo onecht (de ene keer komt ze haar bed niet uit van verdriet, en dezelfde avond gaat ze onbezorgd met vriendinnen het café in alsof het leven een groot feest is), dat het boek mij weer duidelijk maakte waarom goede literatuur zo goed is: dat een aardig uitgangspunt alleen en dat met veel overtolligheid uitwerken en opdienen bij lange na niet genoeg is voor een goed boek. Het omslag is een still uit de film die van dit boek gemaakt is. Opmerkelijk: het toont een situatie die in het boek niet voorkomt. Wel weer aardig: ik sprak onlangs iemand die een idee heeft voor een online dienst, en dat idee ontleende aan een film die ze ooit eens zag - de verfilming van dit boek dus. Hierboven komen/staan boeken die veel beter zijn!