26 juni 2016

Kluwen

Ik lees meer dan dat ik weblogs schrijf; ik lig nu vier boeken achter. Het is alweer een maand geleden dat ik Het ware leven. Een roman van Ilja Leonard Pfeijffer las. Na het superbe La superba (zie hier) en de verukkelijke Brieven uit Genua (zie hier) wilde ik eens wat vroeger werk van Pfeijffer lezen. Deze roman stamt uit 2006 en kreeg weliswaar een goede ontvangst, maar ik heb er flink mee geworsteld. Zoals ik in de recensie op de websire van Humo las: 'Pfeijffer kijkt niet op een personage of (sub)plot meer of minder: hij sleurt de lezer mee naar de besneeuwde vlakten van het negentiende-eeuwse Rusland, dwaalt door de catacomben van het oude Napels en observeert vastgeroeste koppels in cafĂ© Burgerzaken in Leiden.' Ik houd graag van iets wat op een verhaallijn lijkt, en dan is het hard zoeken in dit boek. Pfeijffer behandelt onderwerpen die in La superba en de Brieven uit Genua coherenter aan de orde komen. Ik ga zeker meer lezen van Pfeijffer, maar Het ware leven vond ik niet zo geslaagd.

01 juni 2016

Implosie

Het boekje van Franca Treur las ik zo snel uit, dat ik voor de treinreis terug naar huis extra leesvoer nodig had. In Het einde van het Romeinse Rijk probeert Maarten van Rossem in 100 bladzijden uit te leggen hoe over een periode van vele honderden jaren dit enorme Rijk uiteenviel. Geen eenvoudige opgave, want dat Rijk was zo groot en zo divers, dat je eigenlijk niet van een eenduidig einde kunt spreken. Op een gegeven moment viel het Rijk uiteen in een Oost-Romeins en West-Romeins deel, en in beide delen verliepen de ontwikkelingen flink anders. Van Rossem maakt het voldoende inzichtelijk, ook al is het onderwerp te gecompliceerd om in 100 bladzijden uit te leggen, zeker ook omdat er verschillende historische inzichten zijn en Van Rossem deze probeert te duiden. Bepaald niet het finale boekwerk over dit onderwerp, maar bij de stationskiosk was eigenlijk niets beters te krijgen en prima voor een treinreis.

(On)gewoon

Een paar jaar geleden las ik het geslaagde en goed ontvangen (en verkochte) debuut Dorsvloer vol confetti van Franca Treur, zie hier de weblog daarvan. Haar tweede roman De woongroep werd minder goed onthaald, en heb ik nog niet gelezen. Na mijn geworstel met De steppewolf (zie hieronder) was ik toe aan een pageturner en haar bundel X&Y lees je binnen een uur uit. Het is een verzameling miniaturen over alledaagse situaties die toch ook weer apart blijken te zijn. Soms gewone misverstanden, soms eigenaardige gedragingen en alles wat ertussen zit. Treur weet in enkele zinnen een situatie neer te zetten; heel diep gaan de verhaaltjes echter ook niet. Het boekje voldeed aan mijn behoefte aan iets licht verteerbaars.
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.