Aftellen
Van Annelies Verbeke las ik
vele jaren terug (nog voordat ik in 2006 deze weblog startte) haar debuut
Slaap!, dat toen als eigenzinnig-briljant werd ontvangen, maar dat mij
tegenviel. Nu kreeg ik van een vriendin haar nieuwste roman cadeau. Dertig dagen
heeft een wederom eigenzinnige opzet: de 30 hoofdstukken tellen af in plaats
van op, en pas op de voorlaatste en laatste bladzijde wordt duidelijk waarom.
Ik verklap dan ook niet wat dit behelst – ik zag het daarvoor ook absoluut niet
aankomen. Door dit onverwachte slotakkoord veranderde mijn flinke dosis scepsis
die ik tijdens het lezen van het boek aan het opbouwen was. Want het verhaal
kwam me als te gefragmenteerd over. De hoofdpersoon heeft een
schildersbedrijf en ontmoet allerlei verschillende, meestal rare klanten. Hun
verhaallijnen blijven soms onvoltooid, maar dat blijkt dus uiteindelijk niet
het hoofddoel van het boek. Verbeke schetst een stemmig beeld van
West-Vlaanderen, waarin de belangrijkste stereotype kenmerken voorbijkomen. Omdat
ook de hoofdpersoon, ondanks zijn zachtaardigheid, veeleer toeschouwer is dan
de spil van de handeling, blijft ook hij een beetje afstandelijk geportretteerd. Het taalgebruik van Verbeke is soms wat cryptisch en hoekig,
en precies zoals ik me van dat debuut herinnerde. Door die wending vlak voor
het einde toch een bijzonder boek dat indruk achterlaat.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home