Onschuld

Van P.F. Thomése las ik de laatste jaren vooral wat luchtige boeken (zie de auteurslijst hiernaast) maar De onderwaterzwemmer is dat geenszins. Hoofdpersoon is Tin die in 1944 als jongen met zijn vader de rivier wil overzwemmen naar bevrijd gebied; zelf komt hij veilig aan de overkant, maar zijn vader ziet hij nooit meer terug. Dertig jaar later reist hij met zijn vrouw naar een Afrikaans binnenland om daar hun Fosterparentskind te bezoeken (zij wilde dat per se) en in het dorp waar deze albino woont worden ze belaagd door de dorpsbewoners en raakt hij in het gewoel zijn vrouw kwijt, en vindt hij haar later meer dood dan levend terug; op de terugtocht overlijdt ze. In het derde deel - wederom 30 jaar later - verblijft Tin op Cuba en hangt daar volledig verlamd in een ziekenhuisbed. Pas dan worden wat draden uit het verhaal aan elkaar geknoopt. Maar in de 200 pagina's ervoor is de samenhang eigenlijk ver te zoeken. De overeenkomsten tussen wat Tin als jongen en als man van middelbare leeftijd met respectievelijk zijn vader en vrouw meemaakt zijn evident, maar het ontbreken van emotionele ontwikkeling vind ik een gebrek. De Tin van - zeg - 42 is dezelfde als die van 12, en ook die - in het derde deel - van 72. Dat vind ik zeer ongeloofwaardig en precies het probleem van deze bejubelde roman. De tweede en derde episode ontkennen een tussentijd van steeds 30 jaar, alsof daarin niets is gebeurd of dat er niet toe doet. Dat maakt die episodes ongeloofwaardig en te gekunsteld.