Familie

Vorige maand las ik met veel genoegen een uitgave met de brieven van de in 1990 op 39-jarige leeftijd overleden Frans Kellendonk; zie hier de weblog. Door zo'n uitgave word je geïnteresseerd in zijn 'echte' scheppende werk. Zijn laatste roman Mystiek lichaam geldt als zijn meest geslaagde. Ik las het ooit eens, maar kan me er niets van herinneren - het boek staat ook niet in mijn boekenkast. De hernieuwde kennismaking viel niet tegen, maar ook niet mee. Het boek kan gelden als een schoolvoorbeeld van Revisor-proza: overdadig moeilijk en psychologisch te uitleggerig. Het basisgegeven is best fraai: een vader die tegen zijn aanvankelijke zin zijn dochter en zoon weer op het nest terugkrijgt, en pas na veel geklaag en gedoe hun komst aanvaardt. Maar dan is het al te laat en raakt hij hen weer kwijt. Kellendonk heeft voor iedere gedachtengang en handeling teveel woorden nodig. In 2015 zou zo'n boek afgewezen worden, denk ik. In Kellendonk school echter een groot schrijver, en als hij de tijd van leven had gehad zou hij nu, als rijpe zestiger en andere wegen ingeslagen hebbend, een groot schrijver zijn geweest. Het mocht niet zo zijn, helaas.