Graal

Nadat ik door Sue Townsend (zie hiervoor) in een engelstalige leesmodus zat, nam ik dan eindelijk The Da Vinci Code ter hand dat al ruim anderhalf jaar op mijn boekenplankje met nog te lezen boeken stond. En van Dan Brown had ik nog nooit iets gelezen, dus dan toch maar deze bestseller. Tja, er is al heel veel over gezegd en geschreven en de meeste lezers zullen dit boek uit 2003 al gelezen hebben. Of de 'feiten' in dit boek kloppen of niet vind ik niet zo heel belangrijk: een romanschrijver mag van mij de waarheid naar zijn hand zetten. Het gaat er mij om of dat allemaal een beetje consequent gebeurt en ten dienste staat van het grote geheel. En dat doet het hier wel; het complot van het Vaticaan en Opus Dei vind ik goed gevonden. Verder is het een echte thriller, waarin je als lezer een paar keer flink op het verkeerde been wordt gezet. Wat me echter vooral tegenstond is de enorme traagheid van de gebeurtenissen. Om in bijna 600 bladzijden een dag of 2-3 te beschrijven, moet je van goede huize komen om de vaart erin te houden. En dat lukt Brown niet. Soms bladerde ik lukraak een dertigtal pagina's verder en de vijf regels die ik dan las gaven me al een redelijk goed beeld van wat er in die dertig tussenliggende bladzijden zou gaan gebeuren. Er wordt door de hoofdpersonen veel nagedacht, en in de laatste regels van het hoofdstuk gaat er opeens een lichtje branden. Dan kost het flink wat bladzijden om de puzzel te leggen.