Dandy

Na het rauwe en hoekige boek van Öscan Akyol bleek Vroeger was alles beter, behalve de tandarts van Jean Pierre Rawie de perfecte en gewenste tegenhanger. Ik heb nog nooit gedichten van Rawie gelezen, wist wel dat hij een uiterst succesvolle Nederlandse dichter is en dat hij een wat dandyachtige levenshouding heeft. Zo schrijft hij ook een beetje, in deze bundel met veelal zeer recente columns uit het Dagblad van het Noorden. Rawie is een fijnzinnig observator, die het schone en pure propageert, maar tegelijkertijd ook van veel zuipen en mannelijke platvloersheid houdt. Zijn licht-ironische stukjes lees je met een glimlach en soms een schaterlach, zolang je ze maar niet al te serieus neemt. Mijn ega, zelf tandarts, heeft een exemplaar op de leestafel in de wachtkamer gelegd, met inmiddels al veel positieve reacties. Dat zegt genoeg.Voortuit, een klein citaat, voor het idee: Als ouwe zeur van boven de vijftig erger ik me aan het alomtegenwoordige gejij & gejou. Niet in het café (hoewel), maar vanuit de anonimiteit. 'Je kunt beginnen met pinnen', dat werk.

Crimineel

De debuutroman Eus van Özcan Akyol maakt het me een beetje moeilijk. Over de kwaliteit van het boek zelf, nu een klein jaar geleden met groot succes geïntroduceerd en nu negen drukken verder, ben ik allerminst overtuigd. Akyol schreef een grotendeels autobiografisch boek waarin hij vertelt over zijn jeugd in Deventer, vriendinnetjes, zijn baantjes en hoe hij uiteindelijk op het criminele pad terechtkomt. Ik vond dat maar een weinig aantrekkelijk geheel door de rauwe dialogen zonder kop of staart, de vele situaties die zonder enig onderling verband aan je voorbijtrekken, het gebruik van woorden in dialogen die in de tijd van handeling nog niet door de jeugd werden gebruikt en het niet altijd juist hanteren van het vertellersperspectief. Maar goed, nadat ik het boek had uitgelezen zag ik op internet een boeiend gesprek met de schrijver in VPRO's boeken (zie hier, vanaf 15.45) en daarin laat de Akyol zich van een zeer boeiende en afgewogen kant zien. Zijn levensverhaal wordt interessant daar waar deze schelmenroman stopt en ook zijn intellectuele ontwikkeling is zeer opmerkelijk. Ik weet nu niet hoe ik tegen dit boek had aangekeken als ik dat vervolgverhaal eerst had leren kennen.

Yperiet

Wat wil het geval. Ik nam mij vorig jaar voor meer boeken van Tom Lanoye te lezen, na zijn zeer geslaagde boekenweekgeschenk en zijn veelbelovende debuut (zie respectievelijk hier en hier de weblogs daarvan). Ik nam voor tijdens de vakantie uit mijn boekenkast Kartonnen dozen mee, dat als vervolg op die eerste verhalenbundel Een slagerszoon met een brilletje te boek staat. Dat boek kocht ik in augustus 1992, een klein jaar nadat het was verschenen. Ik las het toen ook, maar volgens mijn boekenschrift was ik er niet van onder de indruk. Tijdens mijn tiendaagse vakantie heb ik in Zuid-Frankrijk lekker kunnen lezen, en tijdens de zeer geslaagde table d'hôtes in de kasteeltuin zat ik naast een Vlaamse mede-gast, uit Ieperen. En hij vertelde o.a. over Yperiet, het mosterdgas dat door de Duitsers tijdens de Eerste Wereldoorlog voor het eerst bij Ieperen werd toegepast en zijn naam daaraan dankt. En daags erna las ik in Kartonnen dozen precies hetzelfde verhaal! Maar daarnaast: dit boek is gewoon een erg goede roman in de beste Vlaamse vertelkunst. Familie, de ontluikende (homo)seksualiteit, leraren, persoonlijke groei. In prachtig (vernederlandste?) taal geschreven. Ik heb nog veel in te halen met Tom Lanoye!

Frustratie

In 2011 las ik de eerste drie delen van de Adrian Mole-dagboeken van Sue Townsend - via de link naar de gelezen boeken in 2011 hiernaast vind je snel de weblogs van dat drietal. Ik kocht toen ook al het vierde deeltje, maar dat bleef ruim twee jaar op de plank met nog te lezen boeken staan. Adrian Mole: The Wilderness Years is een verrukkelijk vervolg dat vooral voortbouwt op de gefrustreerde Mole uit de eerste twee delen. Met zijn eeuwige liefde Pandora is het nu definitief gedaan, en de wijze waarop hij het uiteindelijk met zijn nieuwe vriendinnetje Bianca aanlegt, maakt duidelijk dat Adrian flink autistisch is aangelegd. Uiteindelijk komt alles goed. Townsend kijkt op een heerlijke frisse wijze tegen de werkelijkheid aan. Ze legt Adrian geweldige uitspraken over de dan uitgevochten eerste Golfoorlog in de mond. Heel herkenbaar eigenlijk: I have hired a portable colour television, so I can watch the Gulf War in bed. En hoe scherp:
Norman Schwarzkopf was on television tonight, pointing a stick at an incomprehensible map. Why he was dressed in army camouflage is a mystery to me:
a) there are no trees in the desert
b) there were no trees in the briefing room
c) het is obviously too important to go anywhere near the enemy; he could go around dressed like Coco the Clown and still not be shot at.