29 december 2012
22 december 2012
Trein
Ik had nog niet eerder iets van Christiaan Weijts gelezen, terwijl ik dat wel al een poos voornemens was. Tijdens een boekpresentatie van een andere schrijver hield hij eens een prachtig betoog en ik wist ook dat zijn debuut uit 2006 zeer geslaagd zou zijn. Enfin, ik kocht dat debuut vorige week, en las het in twee dagen precies tijdens twee retourritten per trein naar Groningen uit. Art.285b biedt een klassiek liefdesverhaal, in aparte vorm gegoten. De hoofdpersoon wordt door een voormalige vriendin aangeklaagd wegens stalking. Die hoofdpersoon is pianist en van de lezer wordt de nodige kennis van en affiniteit met klassieke muziek verwacht, zeker van de pianomuziek van Scarlatti. Weijts kent zijn klassiekers en bouwde met deze roman een fraai mozaïek van allerlei thema's. Een heuse pageturner, en erg interessant leesvoer. Binnenkort meer van deze schrijver.
(Toevoeging op 26 december: als je in een goed geschreven roman ook nog eens twee van mijn meest favoriete Liszt-stukken aanhaalt - Bénédiction de Dieu dans la solitude & Les jeux d'eaux à la Villa d'Este - dan heb je echt mijn hart gewonnen. Lees dit boek, en beluister deze stukken.)
(Toevoeging op 26 december: als je in een goed geschreven roman ook nog eens twee van mijn meest favoriete Liszt-stukken aanhaalt - Bénédiction de Dieu dans la solitude & Les jeux d'eaux à la Villa d'Este - dan heb je echt mijn hart gewonnen. Lees dit boek, en beluister deze stukken.)
Nadagen
Het derde deel van de Reve-biografie van Nop Maas wacht nog om gelezen te worden. Tussen de auteur daarvan en Reve en vooral Joop Schafthuizen was het contact tijdens de laatste jaren van Reve en na diens overlijden niet goed. Journalist Ad Fransen kwam wel regelmatig in Machelen over de vloer, en zijn in het boekje Hoe Reve zijn verjaardag vierde gebundelde reportages van zijn bezoeken leveren een prachtig beeld op van de nadagen van de grote schrijver en zijn aftakeling. Integer geschreven, inzichtelijk en vooral erg mooi.
19 december 2012
Niet beter, wel heter
Ruim drie jaar geleden las ik van P.F. Thomése het mij niet geheel overtuigende J.Kessels: the novel (zie hier de weblog daarvan). Nu is er dan een opvolger, dat ik bij gebrek aan iets leesbaars in mijn tas in een opwelling bij de AKO op het station kocht, al op het perron begon te lezen en me er enkele dagen kostelijk mee vermaakte. Het bamischandaal is een verukkelijk fout boek in de goede zin van het woord, een jongensboek pur sang: vol scheten, boeren, vrouwonvriendelijke uitspraken, platte sex etc. Maar Thomése verpakt dit alles in een verhaal vol vaart, rijgt oneliner aan oneliner en levert alinea's die je puur voor de hilariteit drie keer herleest. Het verhaal is weinig essentieel, maar de setting is geweldig. De uitgever heeft op youtube een aardig promofilmpje gezet dat weliswaar van Japanse origine is, maar het idee is erg grappig (zie hier). Zeker geen topliteratuur, maar ik heb erg van dit boek genoten.
Waarom?
Precies een maand geen logs geschreven hier, maar wel flink gelezen: vier boeken te beschrijven. Te beginnen met de nieuwste roman van Tommy Wieringa; een flinke tegenvaller. Dit zijn de namen werd door sommige recensenten positief beoordeeld, maar de bespreking door Jeroen Vullings in Vrij Nederland (zie hier) verwoordt precies wat ik tijdens het lezen bedacht. De grootste vraag die door mijn hoofd speelde: waarom moest Tommy Wieringa dit eigenlijk schrijven? Het verhaal speelt zich af in een voormalige Sovjet-republiek, kent hoofdpersonen waar je als Nederlandse lezer nauwelijk verwantschap mee voelt en behandelt een uitheemse thematiek. Daar is allemaal niks op tegen natuurlijk, een schrijver heeft alle vrijheid, maar de lezer heeft de vrijheid er helemaal niks mee te hebben. Ik snap dit boek gewoonweg niet. Ik moest mezelf flink dwingen het boek uit te lezen, terwijl ik de drie hierna te beschrijven boeken weer op ouderwets hoog tempo uitlas.