Analyse

Mijn conclusie uit de vorige leeslog geldt bepaald niet voor Waarom gelukkig zijn als je normaal kunt zijn? Ik kreeg deze zelfreflectie van Jeanette Winterson cadeau van de Vlaamse ex-collega die mij enkele maanden geleden opmerkzaam maakte van deze voor mij toen nog onbekende Engelse schrijfster, waarvan ik toen op haar aanraden Op het lichaam geschreven las (zie hier de weblog daarvan). Daar was ik toen nog niet helemaal overtuigd van, maar over haar nieuwste boek ben ik slechts vol lof. In feite is dit een 'soort van' autobiografie; beter: zelfanalyse over haar jeugd en oorsprong. Hoe confronterend en verzoenend kun je over je eigen jeugd schrijven; een jeugd die bepaald niet gemakkelijk was. Winterson werd als baby door haar biologische moeder afgestaan, kwam in een zwaar-christelijk milieu terecht waar de moeder een allesoverheersende positie innam, moest haar lesbische geaardheid een plek geven, enzovoort. In de Nederlandse literatuur zou zoiets direct leiden tot een 'afrekening met het verleden', maar dat is dit boek juist niet. En dat maakt dit tot een groots boek, confronterend en intens van zin tot zin. Prachtig.