Manuscript

Ik had nog nooit een boek van Paul Auster gelezen en vond dat het er eens van moest komen. Op basis van wat besprekingen op internet koos ik voor Onzichtbaar, een in 2009 verschenen roman. Ik las het in twee dagen uit, vol overgave en welhaast ademloos. Op een gegeven moment kon ik niet meer ophouden, ik las zelfs op het perron wachtend op een trein verder in dit boek. De vraag is natuurlijk waarom. Allereerst het verhaal: je wilt weten hoe het afloopt. Verder en zeker niet in het minst: de constructie. Het boek kent verschillende vertelperspectieven, maar alles is volledig coherent en logisch opgebouwd. Voorts de stijl: deze is uiterst precies, geconcentreerd en evenwichtig, nergens gehaast of kort door de bocht. En tenslotte: het verhaal is aangrijpend. De hoofdpersonen maken emoties los. Ik ben inmiddels in een tweede boek van Paul Auster begonnen.