Veranderen

Vorige week raade iemand mij het boekje Onze IJsberg smelt! van John Kotter en Holger Rathgeber aan. Ik bestelde bij bolpuntcom meteen ook het zusterboekje Wie heeft mijn kaas gepikt? van Spencer Johnson en Ken Blanchard. Beide boekjes lees je binnen een uur uit, zijn met hun bijna € 20,- elk extreem duur voor de geboden leestijd, gaan over het leiding geven aan en omgaan met veranderingen in organisaties en verpakken hun verhaal in een parabel.
Ik lees zelden of nooit 'managementboeken', omdat ze nagenoeg altijd matig tot slecht geschreven zijn, dikwijls een samenzweerderig clubgevoel uitdragen (door dit boek te lezen behoor je tot de selecte groep die de niet-lezers van dit boek de baas is, en dat maakt jou succesvol), heel vaak het intrappen van open deuren als centraal thema hebben, en daarmee impliciet het bestaan van gezond verstand lijken te ontkennen.
Deze twee boekjes brengen hun boodschap in lichtverteerbare vorm, zijn niet diepgravend in hun analyses, maar geven wel de essentie van het verandermanagement weer. Niet iedere verandering is per definitie een verbetering, maar daarover doen beide boekjes geen uitspraak. Misschien moet ik daarover eens een goede studie lezen. 

Boekenweek 2009

Ik heb de laatste weken eigenlijk niet gelezen. Mijn hoofd stond er niet zo naar; bovendien bevindt mijn huidige werk zich op fietsafstand waardoor het voormalige leesuurtje in de forensentrein ontbreekt. En dat scheelt pagina's. De boekenweek vormt een mooie aanleiding mezelf aan het lezen te zetten. Dat lukte prima met het boekenweekgeschenk en -essay. Een tafel vol vlinders van Tim Krabbé is het geslaagdste boekenweekgeschenk sinds jaren. De vader en zoon-relatie van Fred en Bram (die niet elkaars vader en zoon zijn) wordt zowel in inhoud als in vorm fraai weergegeven en gedetailleertd geanalyseerd. Pieter Steinz van NRC Handelsblad stoorde zich aan de laatste 30 regels van het verhaal, waarin alles wordt geduid en het verhaal volgens hem daardoor van zijn kracht ontdoet. Ik heb me er niet aan gestoord en de vele scholieren die Krabbé graag op hun boekenlijst zetten zullen hem dankbaar zijn.
In het boekenweekessay Piep. Een kleine biologie der letteren breekt Midas Dekkers een lans voor het dier als literair personage. Daarmee ontsnappen dieren eindelijk aan het niveau van het kinder- en kookboek, waarin zij wél centraal staan. Dekkers verpakt zijn boodschap in allerlei vermakelijke anekdotes en voorbeelden uit dierenliteratuur. Dat leest gewoon lekker weg.