Spaans Hondje

In drie dagen in de trein Een Spaans hondje van Rascha Peper gelezen. Het boek is een bewijs voor de vreemde en gelukkig zeldzame ervaring dat je een boek weliswaar geboeid en met gretigheid leest, maar het uiteindelijk niet geslaagd vond. Ik heb inmiddels het merendeel van de boeken van Peper gelezen, en dit is toch het minste. Er is een goede setting, er gebeurt vanalles en de spanning wordt ook goed opgevoerd, maar het einde blijkt teleurstellend en dan besef je dat alle informatie in het boek er niet toe deed (terwijl je daar wel vanuit ging). Want Peper suggereert een hoop (door de dood van de moeder, de dromen), maar die vallen niet echt op hun plaats. Eén van de broers (Victor) verdwijnt halverwege het boek, en zoals de achterplattekst vermeldt: 'Hij schept een raadsel waarop de achterblijvers ieder op hun eigen manier reageren.' Tja, als hij dan uiteindelijk wordt opgespoord, dan verwacht je op zijn minst een verklaring. Maar nee, men drinkt op een terras een goede fles wijn en dat is het dan. Peper is ook slordig: ze vertelt ergens dat broer Felix eens cd's brak met daarop en paar zeikerige Hongaarse dansen van Ravel. Brahms componeerde Hongaarse dansen, Dvorak Slavische dansen maar niet Ravel. Maar goed, da's een onvergeeflijk kleinigheidje.